روزانه نویسی های من

بعد از مدتها سینما نرفتن(هم به علت مشغله و هم نبودن فیلم مناسب) به دعوت سازمان بسیج اصحاب رسانه برای اکران اختصاصی فیلم"چ" راهی پردیس سینمائی ونوس شدیم.

البته قصد داشتم حتما دو تا فیلم رو برم سینما ببینم یکی همین "چ" و یکی هم "شیار 143درجه"

وقتی خواستم این مطلب رو بنویسم شیطونه میگفت مثل خیلی ها با انتقاد های بنی اسرائیلی به فیلم، خودم رو روشنفکر نشون بدم و در آخر هم بگم که از حاتمی کیا همچین فیلمی بعید بود و از این جور تزهائی که منور الفکرهای جامعه ما عادت کردن بدن. از نظر این آقایون تنها فیلمی خوبه و شایسته تقدیره که در مورد شرایط کشور سیاهنمائی کنه(به قول خودشون انتقادی باشه) و ینگه دنیا رو هم بهشت برین و اتوپیا (آرمان شهر) نشون بده(دقیقا دو عنصر اصلی فیلم اسکار گرفته اصغر فرهادی).

اما وقتی به حس خودم زمانی که فیلم تمام شد و روی صندلی سینما نشسته بودم، رجوع کردم، دیدم چرا نباید خودم باشم و برای به‌به و چه‌چه دیگران حس واقعی خودم رو ابراز نکنم. 

یا برای اینکه مطلب و مقاله ام توی چهارتا مجله زرد سینمائی چاپ بشه ، واقعیت رو نه اون طوری که هست بلکه اونطوری که صاحبان زر و زور دوست دارن بنویسم (مخاطب خاص داره)

این یعنی کارگردان موفق شده مخاطب را همراه خودش کنه. 

آخرین فیلم حاتمی کیا واقعا فیلم زیبائی شده و چند دلیل داره .

یک اینکه فیلم داستان قوی و خوبی داره . حس تعلیقی که داستان فیلم در بیننده ایجاد میکنه از همون ابتدا مخاطب رو همراه میکنه و بیننده متوجه گذر زمان نمیشه.( ندیدم کسی از دیدن "چ" توی سینما خسته بشه)

در کنار این حس تعلیق ، خود محتوای داستان با وجود شخص محور بودن فیلم، خوب تونسته درد و رنج مردم کردستان رو از دست گروهک هائی که به بهانه ازادی همین مردم به جان و مال و ناموسشون حمله کردن رو نشون بده.

جدای از اتفاقی که در سکانس پایانی فیلم به خاطر لجاجت نقش اول برای فیلم افتاد، کارگردان خوب تونسته این عناصر داستانی رو با عوامل جور کنه و به لحاظ فنی فیلم نمره بالائی می گیره.

نکته قوت دیگه، شخصیتو کاراکتر دکتر چمران فیلم هست. 

اما این نکته مثبت فیلم هست. حاتمی کیا بر خلاف اون تصور غلطی که از شهید چمران در ذهن نسل سومی ها به تصویر کشیدن (دکتر چمران  یک چریک و رزمنده فوق العاده با تحصیلات عالی بود که از ناز و نعمت گذشت و بخاطر اسلام و انقلاب جون خودش رو در جنگ فدا کرد)  یک انسان اندیشمند و متفکر و عارفی  نشون میده که تکلیف گرا هست و خود رو بازیچه احساس نمیکنه. (اصل قرار دادن مهم ترین ِویژگی)

تا جائی که مامور به مداراست مدارا میکنه و جائی که مکلف به جنگیدنه دست به اسلحه می بره.

(البته سکانسی که دکتر چمران تو زیر زمین ساختمان سپاه که به همین موضوع اشاره میکنه یه خورده  خیلی شعاری شده و تو ذوق میزنه ، لازم نبود برای اشاره به این موضوع حتما دکتر چمران شخنرانی کنه که . شاید یه دیالگون دونفره خیلی بهتره جواب میداد)

الغرض شهید دکتر چمران قبل از اینکه فرمانده جنگ های نا منظم باشه، قبل از این که حتی نماینده وفرستاده دولت و ... باشه 

یک عارف دلسوخته و یک مسلمان واقعی هست. 

کسی که انجام به تکلیف برایش مهم تر از نتیجه هست (آفتی که امروزه بخش اعظم نیروهای مومن و معتقد رو زمینه کرده یعنی نتیجه گرا بودن)

در کنار این موارد شاید انتقاد یکه به فیلم وارد هست ، کاراکتر شهیداصغر وصالی فرمانده سپاهیان مستقرتو پاوه هست که توی فیلم به خامی میزنه این شخصیت

درسته که این شهید گرانقدر به لحاظ سنی و  تجربه به پای دکتر چمران نمیرسه ولی نباید فراموش کرد که  همین فرمانده های جوان  همچون باقری و همت و زین الدین های 24-25 ساله بودند که عملیات هایی طراحی کردند که کارکشته ترین طراحان و مهندسان نظامی نه فقط عراق بلکه ارتش های بزرگ جهان را در حیرت فرو بردند. پس می بایست شهید وصالی رو همون طور که بود نشون میداد یعنی یک فرمانده

توی این فیلم در مورد کاراکتر شهید وصالی جنبه جوان انقلابی پر از انرژی و عاشق شهادت بودن شهید وصالی بر فرمانده بودن و مدبر و مدیریتش غلبه پیدا کرده به خصوص در سکانسی که بین نیروهای سپاه درگیری ایجاد شد و همچنین اختلاف با دکتر چمران بر سر اینکه در داخل شهر بجنگند یا در ساختما سپاه موضع بگیرند.

در مجموع فیلم چ بسیار خوش ساخت و زیبا شده و همین امر موجب شده تا حتما یک بار دیگه جلوی این پرده خاکستری بشینم و فیلم رودوباره و شاید هم سه باره ببینم. چرا که بار اول نه تنها سیر نشدم بلکه عطشم هم بیشتر شد.